Του Γιώργου Μπενέκου, προέδρου της Πανελλήνιας Ένωσης Διπλωματούχων Ηλεκτρολόγων Εργοληπτών Δημοσίων Έργων (ΠΕΔΜΗΕΔΕ)
Οι πράξεις, ενέργειες ή παραλείψεις όλων μας, ή όπως λέει και ο Πάγκαλος “Όλοι μαζί τα φάγαμε”, μας οδήγησαν στην κρίση και η κρίση έφερε τις τρόικες και τις τετραμερείς, και αυτές μια και δεν διέγνωσαν ιδιαίτερες ικανότητες στη Δημόσια Διοίκηση, επέβαλαν τους ελεγκτικούς μηχανισμούς από τίμιους κατά τεκμήριο και με γνώσεις υποτίθεται. Δυστυχώς απεδείχθη ότι παρ’ όλες τις ίσως καλές προθέσεις, το σύστημα είναι αμάζευτο. Φτάνει να δώσεις στους τίμιους μία υπόθεση διαφθοράς του λευκού κολάρου και οι τίμιοι αυτόματα εξατμίζονται και δεν τους ξανασυναντάς.
Δώσαμε τελευταία στους αρχηγούς των τίμιων, δηλαδή στην Επιτροπή Ανταγωνισμού, μία απλή υπόθεση ενός Δήμου της Αττικής με μικρο-κομπινούλα γύρω από ένα σχολείο και ο Δήμος τους τύλιξε σε μια κόλλα χαρτί και τους έβαλε στην πίσω τσέπη. Άντε τώρα να περιμένεις από αυτούς να συμμαζέψουν τον κρατικό προϋπολογισμό να πηγαίνει σε κανονικούς προορισμούς και όχι μόνο στα λαμόγια. Όταν πάνω από τρεις χιλιάδες αναθέτουσες αρχές έχουν στημένες τρεις χιλιάδες μικροπιάτσες με τους αντίστοιχους ειδικούς όρους και φτυαρίζουν τον προυπολογισμό, αυτοί περιμένουν να δουλέψουν και να αποδώσουν έργο ψάχνοντας ιδιωτικές συνεννοήσεις αποκλειστικά ανάμεσα στους 7 μεγάλους του χώρου.
Μία φορά τους ξεγέλασαν και τους βάλανε πρόστιμα, δεύτερη δεν πρόκειται να υπάρξει. Όπως ισχύει η σοφή λαϊκή παροιμία που λέει ότι «φασούλι το φασούλι γεμίζει το σακούλι», ακριβώς με τον ίδιο τρόπο και αδειάζει το σακούλι με τις τρεις χιλιάδες αναθέτουσες και τις πιάτσες τους. Σε προηγούμενο τεύχος του Construction, αναφέραμε ότι θεωρούσαμε ελαττώματα του νόμου, αλλά η καλή μας η επιτροπή ενώ αναγγέλλει με νταούλια και φανφάρες νομοθετική παρέμβαση στις δημόσιες συμβάσεις, όταν ζητήσεις την παρέμβαση (σε θέματα που επηρεάζουν τον ανταγωνισμό) σου απαντάνε ότι για να κάνουν κάτι τέτοιο πρέπει να τους το ζητήσει εγγράφως ο Υπουργός. Οπότε σιγά μην το ζητήσει ο Υπουργός αφού ο νόμος μόλις ψηφίστηκε και ακόμη δεν εφαρμόστηκε, ήτοι τελικά μηδέν εις το πηλίκον. Τελικό αποτέλεσμα, λειτουργούντος πάντα του συστήματος «Από τον Άννα στον Καιάφα» (διαχρονική αξία), όλοι επικαλούνται ότι το οποιοδήποτε θέμα δεν είναι στην αρμοδιότητά τους και καταλήγουν να είναι τροχονόμοι στις μίζες και στις αδιαφανείς διαδικασίες.
Έτσι, παίρνοντας θάρρος και οι πιο θρασείς από το δικό μας συννάφι, δεν τους άρεσαν κάποιες αποφάσεις της ΑΕΠΠ και αντί να πάνε στο Εφετείο βρήκαν την εύκολη λύση και ζήτησαν την κατάργηση της ΑΕΠΠ και την -ουσία- αντικατάστασή της από τους ίδιους τους διαμαρτυρόμενους που έχασαν την υπόθεση. Μαζί κάτι χαζοβιόλες, που αφού υποτίθεται ότι επί μήνες-χρόνια έκαναν σεξουαλικές χάρες , ξαφνικά θυμήθηκαν ότι προσεβλήθη η τιμή και η υπόληψή τους και θυμήθηκαν το me too (τόσο αυτοσεβασμό είχανε).
Από κοντά και αυτοί -οι Δικηγόροι- που (αν και εφόσον υπήρξαν στησίματα) στήσαν τις υποθέσεις, διαμαρτυρήθηκαν και κάνανε και αποχή βάζοντας αρχηγό της επανάστασης έναν εργατολόγο, που αυτοχρίστηκε και ΑΕΠΠολόγος και συμβασιολόγος και ανέλαβε την τιμιότητα και την εξυγίανση του χώρου – δηλαδή ποιου χώρου; Των ίδιων των δικηγόρων που καταγγέλλουν ενώ υπό κανονικές συνθήκες είναι υπόλογοι και έπρεπε να είναι καταγγελλόμενοι;
Αν καταλάβατε τίποτε από όλα αυτά -δηλαδή για το τι πράγμα μιλάμε- μάλλον ζούμε σε σαλεπιτζίδικο και όχι σε κράτος της ΕΕ, δηλαδή χώρο στοιχειώδους σωφροσύνης και (υποτιθέμενης, τρομάρα της) ασφαλείας δικαίου. Αυτές τις διαδικασίες –σαλεπιτζίδικου- η κυβέρνηση (τοις φαύλοις ρήμασι πειθόμενη) διά των ανωτάτων οργάνων της ανέλαβε να τις κάνει νόμο, δηλαδή να διαλύσει και την ΑΕΠΠ και την ΕΑΑΔΗΣΥ και να τις συγχωνεύσει , δηλαδή μπαχαλοποιήσει με πρόεδρο την πρώην πρόεδρο του Σ.τ.Ε. Αντιδράσαμε με τρόμο όλες οι υπόλοιπες οργανώσεις και μέχρι τώρα εισπράξαμε φωνή βοώντος εν της ερήμω… Θα δούμε βελτίωση; Η εκτίμηση είναι ότι αποκλείεται.
Ευχαριστώ όποιον είχε την υπομονή να διαβάσει όλα τα παραπάνω, διότι δυστυχώς για να κατανοήσει κάποιος το κείμενο πρέπει να είναι πλήρης γνώστης των τελευταίων εξελίξεων στον χώρο και όταν δημοσιευτεί το κείμενο πιθανώς (όνειρο θερινής νυκτός) να έχει ανατραπεί.