Τόσο ο Πειραιάς όσο και η Θεσσαλονίκη περιλαμβάνονταν ανέκαθεν στα αναπτυξιακά σχέδια των ελληνικών κυβερνήσεων. Αυτήν τη στιγμή, βρίσκονται σε εξέλιξη μεγάλα έργα στον Πειραιά που αυξάνουν την αξία των ακινήτων και αναβαθμίζουν τις υποδομές του. Στο αφιέρωμα του τεύχους που κρατάτε στα χέρια σας, συνομιλήσαμε με τους φορείς της τοπικής αυτοδιοίκησης, αλλά και τις εταιρείες που συμμετέχουν σε αυτά τα έργα. Το κλίμα είναι περισσότερο από αισιόδοξο, τα έργα μιλούν από μόνα τους και οι ευκαιρίες που υπάρχουν για τον τεχνικό κόσμο, πολλές και αξιοποιήσιμες. Χαρακτηριστική είναι η συνέντευξη που παραχώρησε στο Construction ο δήμαρχος Πειραιά, Γιάννης Μώραλης, για τα εμβληματικά έργα που ήδη έχουν μπει σε «τροχιά» υλοποίησης, από το Piraeus Port Plaza και τον Πύργο του Πειραιά έως τις αναπλάσεις σε Άγιο Διονύσιο και Μικρολίμανο.
Από την άλλη, η Θεσσαλονίκη. Θα περίμενε κανείς ότι η συμπρωτεύουσα της χώρας θα ήταν πλήρης υποδομών και έργων, που θα εκμεταλλεύονταν και θα αναδείκνυαν την κομβική γεωπολιτική θέση της πόλης. Ωστόσο, από την πρώτη στιγμή κυκλοφορίας του περιοδικού λαμβάνουμε το ίδιο παράπονο από την αγορά: Η Θεσσαλονίκη έχει μείνει πίσω στα έργα, ενώ μπορεί να προσφέρει πολύ περισσότερα.
Σε αυτό το πλαίσιο, λοιπόν, παρουσιάζουμε τον διεθνή διαγωνισμό της Alumil, ArXellence 2, που έγινε η αφορμή και το πλαίσιο για την ανάδειξη του καινοτόμου σχεδιασμού ως της ιδανικής προσέγγισης για τη δημιουργία του νέου Επιχειρηματικού Κέντρου της Θεσσαλονίκης (CBD) και τη βιώσιμη αστική ανάπλαση του δυτικού παράλιου μετώπου της πόλης.
Με 1.464 εγγραφές από 90 χώρες και 173 κατατεθειμένες προτάσεις, η διεθνής αρχιτεκτονική κοινότητα ανταποκρίθηκε θερμά στο κάλεσμα της εταιρείας και ανέδειξε, μέσα από τις μελέτες που υποβλήθηκαν προς αξιολόγηση, τη μεγάλη σημασία επανασχεδιασμού της ιστορικής μα εδώ και δεκαετίες υποβαθμισμένης αυτής περιοχής, σύμφωνα με τις αρχές της αειφορίας αλλά και της βιωσιμότητας.
Όπως χαρακτηριστικά γράφει στο άρθρο του ο ακαδημαϊκός αρχιτέκτων Αναστάσιος Κωτσιόπουλος: «Η Θεσσαλονίκη, με τη θέση της, την κοσμοπολιτική της ιστορία, τον μνημειακό της πλούτο και την άμεση γειτνίαση με την τουριστική υπερδεξαμενή της Χαλκιδικής, εξακολουθεί να υστερεί στον τομέα των υποδομών, παρά ορισμένες επιτυχείς προσπάθειες αστικής αναβάθμισης. Δεν είναι πολύ ευχάριστο σε μια πόλη με τόσο ευνοϊκά φυσικά χαρακτηριστικά, με τέτοια παράδοση και με τέτοιες προοπτικές για τη συνολική ανάπτυξη της χώρας, να καθυστερεί ακόμη το μετρό, να παραμένουν οι στύλοι της ΔΕΗ στο μεγαλύτερο μέρος του πολεοδομικού συγκροτήματος, να μένουν αναξιοποίητα τα στρατόπεδα, να κυριαρχεί η άμορφη “αισθητική” της πολυκατοικίας και να μην υπάρχουν επαρκείς χώροι στάθμευσης, με αποτέλεσμα να έχει καταληφθεί η πόλη από τα αυτοκίνητα».